Nuk është një konstatim i përgjithshëm, por është krejtësisht praktik, konkret: sot njerëzit kanë frikë nga dashuria, janë të gatshëm për çdo gjë, por jo edhe për dashurinë. Ata janë gati për luftë, janë gati të vrasin, madje janë gati për debate (kuazi)filozofike në të cilat ata e konsiderojnë dashurinë si diçka të dhunshme dhe thellësisht shqetësuese. Sot njerëzit duan sterilitet, hipokrizi që kthehet në pa dhimbje. Për mua, një sjellje e tillë duket si të jesh në një dhomë eutanazie në spital, ku merr një shiringë në stomak, krah ose qafë dhe më pas prisni vetëm dy minuta për të vdekur. Pa dhimbje.
Që në moshë të vogël kuptova se nuk ka asgjë pa dhimbje në këtë botë dhe se është e vlefshme. Nuk ka asnjë vlerë pa dhimbje. Bota sot është një vend i neveritshëm për të jetuar, është e njohur dhe të gjithë e dinë. Është e mundur të dëgjosh një zë të ngrohtë njerëzor në një fushë ku një burrë shtrihet i mbuluar me shishe alkooli të thyera: gëzohu, miku im, kjo është bota më e mirë e të gjitha botëve të mundshme. Dhe nëse kjo është bota më e mirë nga të gjitha botët e mundshme, atëherë lumturia e vetme e kësaj bote është se botët e tjera nuk janë të mundshme.
Pse një hapje e tillë qahet, do të pyesë dikush? Sepse unë përpiqem t’i shpjegoj gjërat vetes në këto koordinata, në fakt këto koordinata përcaktojnë “ritmin e jetës”, përcaktojnë atë “kornizë”, përcaktojnë “terrenin tonë”. Gjithçka që kam bërë dhe çdo gjë që bëj me “aktivizmin tim të angazhuar” është e kthyer drejt filantropisë, është e kthyer majtas, e kundërta e së djathtës, gjë që më çon drejt hulumtimit dhe vetë hulumtimit të kësaj gjëje.
